Boris Schmidt - Here (2025) [Hi-Res]

De in Luxemburg geboren bassist Boris Schmidt vestigde zich na zijn studie bij Hein van de Geyn in Den Haag in België, waar hij uitgroeide tot een veelgevraagd sideman. Zijn muzikale terrein is breed: van barok tot Braziliaanse folk. Naast zijn bijdragen aan meer dan dertig albums verscheen in 2018 zijn debuut als bandleider (Now), gevolgd door het nieuwe Here, dat op 30 april 2025 verschijnt. De weg tussen Now en Here was hobbelig. Na een brand waarbij de opnames van 2023 werden verwoest, moesten de opnames herstarten. Een jaar later, in 2024 werd het album hernomen — met hernieuwde energie én in volledige sextetbezetting.

Het resultaat is een warme, akoestische jazzplaat met negen originele stukken. Schmidt schreef voor het eerst zelf teksten: Sharp Nails, over een verstikkende relatie, opent het album met ingehouden spanning. Ana Rocha’s zang wordt fraai weerspiegeld door Bruno van der Haegen op basklarinet, in een subtiel samenspel met Schmidt zelf. Ook Melancholia, een compositie van Lorenzo Di Malo, als een zwevende soundtrack van weemoed, en het introspectieve Broken Branch dragen die transparante signatuur — met poëtische teksten van Rocha, gericht op verlies en veerkracht.

Er klinkt ook licht. Mad Becca, een samba over een ogenschijnlijk excentrieke vrouw die gewoon haar vrijheid viert, heeft een opgewekte energie. Puchi y el sol, losjes gebouwd op een bulería-ritme, is een muzikaal portret van een hond met heimwee naar de zon. Bruno van der Haegen’s Whitewater, eerder uitgebracht als single, is een energiek hoogtepunt: een muzikale stroomversnelling in 7/8 maat, waarin virtuositeit en verbeelding samenvloeien.

Het album eindigt waar het begon: met een reprise van Sharp Nails. In een lange, bezwerende improvisatie trekt pianist Martin Salemi de cirkel rond. Zijn spel glijdt als schaduw over licht, met noten die zich zachtjes losmaken van de tijd. Een ingetogen slot, intens en tastbaar — zoals het hele album van Boris Schmidt: even persoonlijk als ruim van klank.