Adam Makowicz - Welcome Back, Adam (2023)

45 lat temu, po przybyciu do Nowego Jorku, nagrałem swój pierwszy album dla Columbia Records zatytułowany „Adam”. Album ten był punktem zwrotnym, swoistą cezurą mojego dotychczasowego grania i postrzegania muzyki jazzowej. Wyjazd był przetarciem zupełnie nowych muzycznych szlaków, z dala od europejskiego jazzu. Po latach muzykowania z najlepszymi jazzmanami na całym świecie, gram już zupełnie inaczej. Dziś chciałbym podzielić się moją muzyką – efektem wieloletnich doświadczeń i poszukiwań. (Adam Makowicz)

W połowie lat 50., dzięki audycjom radiowym Music USA – Jazz Hour Willisa Conovera, kształcony klasycznie Makowicz zafascynował się jazzem, swingowym rytmem i wolnością improwizacji, zwłaszcza w mistrzowskim wykonaniu amerykańskich pianistów Arta Tatuma i Errolla Garnera. Był to początek długiej i niełatwej drogi, którą wybrał, a która dzięki przeogromnej pracy i determinacji zaprowadziła go na sam szczyt... i to w ojczyźnie jazzu. Willis Conover uznał Adama Makowicza za jednego z „10 najlepszych pianistów dzisiejszego świata”. W 1962 roku wspólnie z Tomaszem Stańko założył zespół Jazz Darings, uznany przez Joachima Ernsta Berendta za jeden z pierwszych freejazzowych zespołów w Europie. Już rok później zespół zdobył pierwszą nagrodę w Konkursie Jazzowym Polski Południowej. Od tego momentu do wspólnego grania zaczęli zapraszać pianistę najwybitniejsi polscy jazzmani, w tym Andrzej Kurylewicz i Zbigniew Namysłowski, a także zespół Novi Singers. W 1970 roku rozpoczął współpracę z Michałem Urbaniakiem i jego supergrupą nowego stylu fusion. Był to niezwykle intensywny okres wielomiesięcznych tras i nagrywania kolejnych płyt, m.in. Michał Urbaniak’s Group (1971), Inactin (1971) czy Super Constellation (1973). W 1972 roku Makowicz wziął udział w nagraniu rewelacyjnego albumu Newborn Light Urszuli Dudziak (pięć gwiazdek w magazynie „DownBeat”!). W serii Polish Jazz w 1973 roku ukazała się jego płyta w duecie z Czesławem Bartkowskim – Unit. W latach 1973-1976 pianista ponownie zaczął wspólpracować z Tomaszem Stańko, efektem była m.in. płyta Tomasz Stańko & Adam Makowicz Unit (1975). W połowie lat 70. – od płyty Live Embers – Makowicz coraz częściej podejmował samodzielne działania artystyczne, które spotykały się z dużym zainteresowaniem zarówno krytyki, jak i publiczności. W 1977 roku, dzięki rekomendacji Benny'ego Goodmana i Willisa Conovera, amerykański producent John Hammond zaprosił pianistę na 10-tygodniowe tournée po Stanach Zjednoczonych. Podpisał także swój pierwszy kontrakt z Columbia Records. W tym czasie Makowicz powrócił do „czystego dźwięku” klasycznego fortepianu akustycznego. W 1977 roku zagrał solo w nowojorskiej Carnegie Hall na koncercie dedykowanym pamięci Errolla Garnera, obok takich legend jak Teddy Wilson, George Shearing czy Earl Hines. Nieprawdopodobna technika pianistyczna – zwłaszcza lewej ręki, fantastyczna wirtuozeria i do tego znakomity kontakt z publicznością otworzyły przed nim rynek amerykański. W 1978 roku przyjechał ponownie do Nowego Jorku, tym razem na półroczny kontrakt. Manhattan stał się jednak na wiele lat jego stałym domem. Po wprowadzeniu w Polsce w 1981 roku stanu wojennego, wraz z innymi polskimi artystami mieszkającymi w USA, wziął udział w emitowanym na cały świat programie telewizyjnym zorganizowanym z inicjatywy prezydenta Ronalda Reagana „Żeby Polska była Polską”, co zamknęło mu na długie lata możliwość powrotu do ojczyzny. Makowicz nagrał na obczyźnie kilkadziesiąt płyt, m.in. The Name Is Makowicz (1983), Adam Makowicz Plays Irving Berlin (1992), Adam Makowicz At Maybeck (1993), Adam Makowicz – George Mraz (1994), Tribute To Art Tatum (1997), Reflections On Chopin (2000), Adam Makowicz Plays Duke Ellington (2000), Songs for Manhattan (2003). Występował w słynnych amerykańskich klubach jazzowych oraz najbardziej prestiżowych salach koncertowych na świecie. Dzielił scenę z największymi współczesnymi muzykami, a lista jest doprawdy imponująca: Sarah Vaughan, Earl Hines, Teddy Wilson, George Shearing, Benny Goodman, Herbie Hancock, Phil Woods, Freddie Hubbard, George Mraz, Al Foster, Charlie Haden, Buster Williams. Był wielokrotnym solistą światowych orkiestr i zespołów kameralnych, m.in. National Symphony of Washington, London Royal Philharmonic Orchestra, Moscow Symphony Orchestra, Chester String Quartet czy Amici String Quartet. W 2008 roku z okazji jubileuszu czterystu lat istnienia amerykańskiej Polonii Adama Makowicza zaliczono do zaszczytnego grona najbardziej zasłużonych Polaków w historii Stanów Zjednoczonych.
Od 1989 roku, po zmianach ustrojowych, Makowicz regularnie bywa w Polsce. Wciąż dużo koncertuje, goszcząc w prestiżowych salach koncertowych i na wielu rodzimych festiwalach jazzowych. Jego znakomite recitale cieszą się niezmiennie ogromną popularnością. Uhonorowany wieloma odznaczeniami, m.in. Komandorskim Krzyżem Zasługi (2005) oraz Złotym Krzyżem „Gloria Artis” (2009) – najwyższym państwowym odznaczeniem za zasługi w propagowaniu polskiej sztuki na świecie. W 2020 roku Stowarzyszenie Jazzowe Melomani przyznało mu dwie nagrody: Grand Prix of Europe oraz Grand Prix za Całokształt Działalności. W 2021 został laureatem nagrody Złotego Fryderyka za całokształt twórczości, a w 2022 Akademia Sztuki w Szczecinie nadała mu tytuł doktora honoris causa.

Nagrano 15, 17 lipca w Sali koncertowej "Nowa Miodowa" ZPSM nr 1 w Warszawie.
Realizacja dźwięku, miks, master: Tadeusz Mieczkowski
Design: For Tune® || Zdjęcie na okładce: Łukasz Unterschuetz