Vladimir Ashkenazy - J.S. Bach: Das Wohltemperierte Klavier (2005)

Vladimir Askenazy in Das wohltemperierte Klavier van Bach: eerlijk gezegd, we waren een beetje verrast toen we deze nieuwe opname in handen kregen. Bijna 70 jaar is hij nu, de Russische virtuoos, en het moet voor hem niet gemakkelijk zijn geweest om na al die Chopin, Rachmaninov, Prokofjev en Sjostakovitsj, de prelude in C te spelen, die zo bescheiden het enorme wohltemperierte Klavier inzet. Maar wat Ashkenazy hier laat horen is ronduit indrukwekkend. Rustig, nederig bijna, vat hij het werk aan. Met grote eenvoud neemt hij je mee van prelude naar prelude, van de ene toonaard naar de andere, en dit alles met een verzorgde klank en gecontroleerd pedaalgebruik. Je krijgt heel sterk de indruk dat Vladimir Ashkenazy deze Bach voor zijn eigen plezier speelt, niet om (muziek)geschiedenis te schrijven. Het homogene timbre, erg natuurlijk en fraai, de consequente tempokeuze en de opmerkelijke helderheid van de polyfonie lijken aan te tonen dat voor Ashkenazy Das wohltemperierte Klavier geen verzameling is van karakterstukjes, maar één groot organisch geheel. Daarom is het ook moeilijk om er enkele hoogtepunten uit te lichten. Maar opvallend zijn toch bijvoorbeeld de schitterende frisheid van de korte fuga in Bes (BWV 866) uit het eerste boek, de beheerste aanpak en het melodische raffinement van de brede fuga's in dis (BWV 877) en in a (BWV 865), of de erg persoonlijke aanpak van de prelude in F (BWV 880). Misschien speelt Vladimir Ashkenazy niet meer met dezelfde technische soepelheid en het perfecte evenwicht van pakweg 30 jaar geleden, en misschien gaat hij daardoor wat voorbij aan het dansante karakter van sommige delen, maar met deze welluidende en knap doordachte uitvoering van Das wohltemperierte Klavier toont hij aan dat hij er nog altijd staat. Een mooie moderne versie, te plaatsen net onder de grote opnamen uit het verleden van Glenn Gould (Sony), Sviatoslav Richter (RCA) en Edwin Fischer (EMI of Naxos).