Teun Verbruggen - Still Three, Still Free (2021)

Op ‘Free Three’ hadden gitarist Serge Lazarevitch en slagwerker Teun Verbruggen het gezelschap van bassist Nicolas Thys. Voor ‘Still Three, Still Free’ nodigden ze saxofonist en fluitist Ben Sluijs uit. Eenzelfde aanpak, met een licht verschillende uitwerking.

Zelfde basisduo, zelfde opnamestudio met dezelfde man, Nicolas Lefèvre, achter de knoppen. Het artwork werd opnieuw verzorgd door Verbruggen met de expliciete vermelding dat Lazarevitch een Leo’64 Head-versterker gebruikt. Toch zijn er ook afwijkingen met ‘Free Three’. Zo staan op het repertoire niet alleen eigen composities maar ook enkele covers: ‘Evidence’ van Monk, ‘Law Years’ van Ornette Coleman, ‘Drum Music’ van Paul Motian en zelfs ‘Les Baricades Misterieuses’ van Couperin.

‘Free Three’ bevatte zeventien nummers, bijna allemaal korte schetsen en sfeermomenten. Op ‘Still Three, Still Free’ staan slechts twaalf langere composities. Een heel organische keuze volgens Verbruggen. “Deze stukken speelden we al live maar ze pasten niet meteen in het kader van ‘Free Three’. Ondertussen waren er concerten met Nicolas Thys en met Ben Sluijs. De twee trio’s zijn inmiddels samengesmolten tot een kwartet. Volgend jaar volgt er een tournee voor Les Lundis D’ Hortense (een vereniging die zich inzet voor de promotie van de Belgische jazz - red.) en daarna is het de bedoeling dat er een cd volgt in kwartetformaat."

Maar eerst de recente trio-opname. Alhoewel het gitaarspel van Lazarevitch dikwijls centraal staat en meestal de eerste aanzet geeft, is dit bovenal een trioplaat. Verbruggen en Sluijs zijn muzikanten die houden van uitdagingen en zich steeds en overal positioneren als kameleons. Of het nu heel broze en intimistische sfeerscheppingen zijn, zoals in‘Opinion’ en ‘Luna’, of compact hoekige spielereien in ‘Matter’, alles klopt tot de laatste noot. Zo dompelt het trio de luisteraar continu onder in contrasterende stemmingen dankzij subtiele onderliggende accenten.

De muzikanten beleefden duidelijk veel plezier met de covers. Monk zijn ‘Evidence’ krijgt een speels en haast dansbare groove, met een uitgelaten Sluijs en Lazarevitch die gretig aansluit. Coleman’s ‘Law Years’ klinkt dan weer als een verloren track uit het repertoire van Bill Frisell met Joe Lovano en Paul Motian. Dat het trio in alle sereniteit afsluit met ‘Couperin’, bevestigt de overwegend ingetogen toon van wat voorafgaat.

‘Still Three, Still Free’ vormt een waardig stilistisch vervolg op ‘Free Three’. Het is nu wachten op de concerten met het kwartet waarbij het harmonieus kader van de studio-uitgave beslist wat meer scheef getrokken zal worden.