Tin Pan Alley - Blue(s) Hour (2016)

Sinds 2013 is zanger gitarist Werner Steiner de band Tin Pan Alley komen versterken na het vrijkomen van deze positie. De geschiedenis van deze band gaat veel verder terug, al in 1989 was er een oerversie van de toen onder de naam Tin Pan Alley Blues Band opererende formatie. Bassist Franz Schreiber, die in 1996 de band kwam versterken is heden ten dage het langst meespelende bandlid. Twee jaar later zou ook Albert Koch zich bij de band voegen, aanvankelijk alleen voor een opname voor een cd opname in verband met het 10 jarig bestaan van de band, maar de samenwerking beviel zo goed dat Koch een vast band lid zou worden. Wanneer in 2005 de drumkruk vacant is komt Alberts broer Helmut deze lege plek invullen.

In 2015 komt toetsenist Knut Maurer de band versterken en is de bezetting eindelijk weer compleet. Meer dan 20 jaar is deze bezetting ondertussen onderweg en kan Tin Pan Alley al flink wat highlights op zijn naam zetten. De band fungeerde diverse malen als back-up band voor blueslegende Louisiana Red en speelde op diverse grote festivals als het International Blues-Festival Kammgarn Kaiserslautern, Bluesfestival Leingarten en Blues & Jazzrallye Luxemburg, waarmee ze de poster deelden met o.a. Walter Trout en Michael Katon. Ondertussen is de band aan hun 4e cd toe, al eerder verschenen Live im Cotton Club (1998), Talking with the Blues (2001) en in 2009 Plug’n’play.

Met Blue(s)Hour maakt de band een flinke stap voorwaarts door het ruimte geven aan eigen repertoire op dit album. De cd trapt af met de stevig groovende shuffle Hamster Wheel van eigenhand. She’s Loving The Money begint met een meerstemmig gezongen intro en ontpopt zich tot een catchy, poppy gespeelde blues, waarin veel ruimte voor slidegitaar en een heerlijk vrolijk klinkende harpsolo. De eerste cover op dit album is Robert Johnson’s Crossroads met prima slidewerk van Steiner, die meerdere partijen in dit nummer dubt. Bijna zeven minuten duurt de zeer jazzy en met heel veel vaart gespeelde Charlie Daniels song No Place To Go. Het toetsenwerk van Mauer doet je denken aan de beste jaren van de Doors, en met de uitstekende drumpartijen van Helmut Koch is de amper zeven minuten durende track in no time voorbij. De zeer fraai klinkende gitaarriffs van Steiner sluiten perfect aan bij het harmonicaspel van Mauer. Een nummer met een geweldige opbouw die meteen een van de hoogtepunten van de plaat is. De instrumentaal gespeelde ballad In The Fields is wederom van eigen hand en heeft prachtig op elkaar aansluitende gitaar en harp lijnen, dat is wel de kracht van deze band. Met de toevoeging van Knut Maurer aan de band heeft Tin Pan Alley een uitstekende toetsenist binnen gehaald blijkt wel uit het nummer You Don’t Have To Lie. Deze zeer sfeervolle, met Fender Rhodes achtige toetsenspel ingevulde track heeft een mooie open structuur. Verrassend is de tempoversnelling in het sologedeelte, om weer terug te schakelen naar het originele tempo. Ook in Gregg Allmans Whipping Post heeft Maurer een bepalende rol, wederom moet je denken aan de Doors, maar ook herleven de klanken van een oud Farfisa orgel. Heerlijk stuwend drumwerk in dit nummer van Helmut Koch, die samen met Franz Schreiber op dit album voor een rete strakke bodem zorgt. De cd besluit met de eigen song Maisy, een swing vol breaks die uitmondt in een heerlijke funky solo. Met Blue(s)Hour op het Stormy Monday Records label heeft Tin Pan Alley een uitstekend album afgeleverd. Niet allemaal blues in de puurste zin van het woord, maar met muziek die net even verder gaat dan dat.