Wojciech Świtała, Royal String Quartet - The Best of Zarębski (2006)
BAND/ARTIST: Wojciech Świtała, Royal String Quartet
- Title: The Best of Zarębski
- Year Of Release: 2006
- Label: BeArTon
- Genre: Classical
- Quality: FLAC (image+.cue,log,scans)
- Total Time: 61:16
- Total Size: 299 Mb
- WebSite: Album Preview
Tracklist:
01. Piano Quintet - I. Allegro [0:09:38.67]
02. Piano Quintet - II. Adagio [0:10:04.61]
03. Piano Quintet - III. Scherzo. Presto [0:05:39.72]
04. Piano Quintet - IV. Finale. Presto [0:08:46.21]
05. Roses and Thorns for piano solo - I. Andante con moto [0:04:48.65]
06. Roses and Thorns for piano solo - II. Presto con fuoco [0:02:16.74]
07. Roses and Thorns for piano solo - III. Andante con moto [0:02:53.62]
08. Roses and Thorns for piano solo - IV. Allegro molto [0:02:54.30]
09. Roses and Thorns for piano solo - V. Allegro moderato [0:03:47.09]
10. Feande Polonaise, op.6 [0:10:00.62]
Performers:
Wojciech Świtała - piano
Royal String Quartet
01. Piano Quintet - I. Allegro [0:09:38.67]
02. Piano Quintet - II. Adagio [0:10:04.61]
03. Piano Quintet - III. Scherzo. Presto [0:05:39.72]
04. Piano Quintet - IV. Finale. Presto [0:08:46.21]
05. Roses and Thorns for piano solo - I. Andante con moto [0:04:48.65]
06. Roses and Thorns for piano solo - II. Presto con fuoco [0:02:16.74]
07. Roses and Thorns for piano solo - III. Andante con moto [0:02:53.62]
08. Roses and Thorns for piano solo - IV. Allegro molto [0:02:54.30]
09. Roses and Thorns for piano solo - V. Allegro moderato [0:03:47.09]
10. Feande Polonaise, op.6 [0:10:00.62]
Performers:
Wojciech Świtała - piano
Royal String Quartet
Muzyka polska XIX wieku wywołuje bezpośrednie skojarzenia z twórczością dwóch kompozytorów, Chopina i Moniuszki. Poszerzenie tych skojarzeń o nazwisko Zarębskiego zbyt jeszcze często wywołuje zdumienie, a niekiedy konsternację. Fakt istnienia tego wybitnego kompozytora i pianisty, artysty – kosmopolity, ucznia Liszta i obywatela XIX-wiecznej Europy, który powielił w pewnym sensie drogę, jaka była udziałem Chopina, w świadomości ogółu jeszcze nie funkcjonuje. Mimo, że wysoki poziom dzieł zapewnia autorowi Kwintetu fortepianowego g-moll pozycję najwybitniejszego twórcy doby pochopinowskiej, reprezentanta nowatorskich i prekursorskich trendów na poziomie europejskim, które to własnie dzięki niemu pojawily się równoczesnie w muzyce polskiej II poło wy XIX w. Także dzięki jego twórczej spuściźnie można mowić o rozwojowej ciągłości pomiędzy dziełem Chopina a przypadającymi na początek XX w. osiagnięciami Mieczysława Karłowicza i Karola Szymanowskiego, którzy podobnie jak Zarębski nawiązywali do europejskich aktualności w sztuce muzycznej.
Liczne kompozycje fortepianowe Zarębskiego – pisał wybitny muzykolog Zdzisław Jachimecki –… są dalszą konsekwencją stylu Chopina pod wzgledem techniki instrumentalnej i charakteru harmoniki. Młody kompozytor dochodzi jednakże także do tych środków, jakie stanowią podstawę dzisiejszej muzyki francuskiej, przeczuwał egzotyzm całotonowej skali Debussy’ego i jego harmonię na skali tej opartą. O nowatorstwie techniki dźwiękowej Zarębskiego, którego twórczość wyprzedziła swoją epokę mówi też inny wybitny znawca muzyki, Józef W. Reiss: Kompozycje Juliusza Zarębskiego wnosiły bowiem tyle nowych pierwiastków do muzyki i śmiałością swojej techniki tak wyprzedzały swoją epokę i to nie tylko u nas, ale i na szerszym terenie muzyki europejskiej, że nie mogły stać sie od razu popularne.[…] J. Z.., z uosobienia romantyk, stał się przedstawicielem radykalizmu w muzyce. […] Technika Zarębskiego posługuje się już tymi środkami, które wprowadzili do muzyki impresjoniści francuscy, a przede wszystkim Claude Debussy.
Twórczość Zarębskiego, wybitnego pianisty, dotyczy głównie utworów fortepianowych. Trzy utwory zarejestrowane w albumie, najbardziej dla tej twórczości reprezentatywne, mówią o niej wiele. Przyjrzyjmy się im bliżej w kolejności opusowej.
Grande polonaise Fis-dur op. 6. z dedykacją dla Liszta to jeden z najbardziej znanych i popularnych utworów kompozytora. Ta rozbudowana kompozycja odznacza się warsztatową precyzją i dźwiekowym wyrafinowaniem, osobliwą dramaturgią sukcesywnie narastajacej dynamiki i ekspresji oraz wyraźnymi odniesieniami do stylu Chopina i Liszta. Konfrontowana często z Polonezem E-dur Liszta i Polonezem As-dur Chopina, wykazuje liczne z tymi utworami zależności, powiązania i podobieństwa. W pierwszym rzędzie dotyczą one formy wynikającej z tradycji gatunku. Trzyczęściową konstrukcję ABA ‘Poloneza Fis-dur z częścią środkową – triem – kontrastującą wobec części skrajnych, posiadają także wspomniane dwie kompozycje. Wspólną cechę stanowi wprowadzenie wstępu, a zależność od dzieł Liszta i Chopina wyraża materiał tematyczny i motywiczny użyty przez Zarębskiego. Tych zależności jest zresztą znacznie wiecej. Zbliżony jest charakter ekspresyjny tych trzech polonezów. To kompozycje o podniosłym, poważnym nastroju, nasycone błyskotliwą techniką wirtuozowską, przeznaczone do koncertowego wykonywania. Ich wspólne cechy implikują pogląd, że Zarębski to kontynuator Chopina i Liszta, a jego twórczość stanowi indywidualną syntezę środków, charakterystycznych dla tych wielkich twórców.
Róże i ciernie op. 13 [tytuł oryginalny Les roses et les épines] jedno z najbardziej reprezentatywnych dzieł i znaczące osiągnię cie twórcze kompozytora, jest cyklem pięciu miniatur fortepianowych. Tytułowe róże i ciernie nie odnoszą się do pozamuzycznych treści, lecz do ogólnej kategorii przeżyć miłosnych, w których zdarzają się, obok emocji pełnych zmysłowego zachwytu, chwile rozczarowań i zwątpień. To nastrojowe miniatury, z podtytułem Cinq improvisations podkreślającym charakter poetyckiej ulotności, wyrażające ową dynamikę uczuć za pomocą wyszukanych środków. O kompozycyjnej spójności utworu decyduje oryginalna tonalność i harmonika oraz zestawianie poszczególnych części na zasadzie wyrazowego kontrastu, a kolorystyka dźwiękowa stanowi najbardziej eksponowany element cyklu. Szereg oryginalnych w tym zakresie rozwiązań, z podporządkowaniem jej innych elementów, także dynamiki i artykulacji zaprojektowanych w sposób drobiazgowy i dokładny to argumenty do uznania Zarębskiego za mistrza różnicowania brzmienia i ewokowania rozmaitych barw i nastrojów, który cyklem Róży i cierni prekursorsko zapowiada muzyczny impresjonizm.
Napisany w 1885 roku Kwintet fortepianowy g-moll op. 34 bywa zgodnie określany jako utwór mistrzowski. Utrzymany jest w formule tradycyjnego, w szczegółach swobodnego, czteroczęściowego cyklu sonatowego. Część pierwsza z luźno potraktowaną formą allegra sonatowego, zamknięta efektownym fugato, opiera się na wyrazistym temacie ludowej proweniencji, którego charakter podkreśla skala lidyjska i szorstkość harmonicznych współbrzmień. Część druga Adagio ma budowę trójdzielną. Jej temat główny i interludium nawiązuje „integralnie” do drugiego tematu części pierwszej. Cześć trzecia Scherzo oparta jest na zasadzie silnych kontrastów, a Finał ma formę swobodnego ronda, stanowiąc rodzaj syntezy użytego w utworze materiału, która podkreśla jego formalną i integralną spójność.
Kwintet powstały u schyłku życia kompozytora reprezentuje jego oryginalny język muzyczny w szczytowej fazie rozwoju; język, jak na czas powstania utworu, awangardowy. Wysokie zalety dzieła – zindywidualizowana melodyka, bogata harmonika, osobliwa rytmika, oryginalna forma, a przy tym podporządkowanie środków warsztatowych głębokim treściom emocjonalnym, pozwalają zaliczyć ostatnie dzieło Zarębskiego do najcenniejszych utworów kameralnych II połowy XIX wieku, nie tylko muzyki polskiej, lecz także europejskiej.
Liczne kompozycje fortepianowe Zarębskiego – pisał wybitny muzykolog Zdzisław Jachimecki –… są dalszą konsekwencją stylu Chopina pod wzgledem techniki instrumentalnej i charakteru harmoniki. Młody kompozytor dochodzi jednakże także do tych środków, jakie stanowią podstawę dzisiejszej muzyki francuskiej, przeczuwał egzotyzm całotonowej skali Debussy’ego i jego harmonię na skali tej opartą. O nowatorstwie techniki dźwiękowej Zarębskiego, którego twórczość wyprzedziła swoją epokę mówi też inny wybitny znawca muzyki, Józef W. Reiss: Kompozycje Juliusza Zarębskiego wnosiły bowiem tyle nowych pierwiastków do muzyki i śmiałością swojej techniki tak wyprzedzały swoją epokę i to nie tylko u nas, ale i na szerszym terenie muzyki europejskiej, że nie mogły stać sie od razu popularne.[…] J. Z.., z uosobienia romantyk, stał się przedstawicielem radykalizmu w muzyce. […] Technika Zarębskiego posługuje się już tymi środkami, które wprowadzili do muzyki impresjoniści francuscy, a przede wszystkim Claude Debussy.
Twórczość Zarębskiego, wybitnego pianisty, dotyczy głównie utworów fortepianowych. Trzy utwory zarejestrowane w albumie, najbardziej dla tej twórczości reprezentatywne, mówią o niej wiele. Przyjrzyjmy się im bliżej w kolejności opusowej.
Grande polonaise Fis-dur op. 6. z dedykacją dla Liszta to jeden z najbardziej znanych i popularnych utworów kompozytora. Ta rozbudowana kompozycja odznacza się warsztatową precyzją i dźwiekowym wyrafinowaniem, osobliwą dramaturgią sukcesywnie narastajacej dynamiki i ekspresji oraz wyraźnymi odniesieniami do stylu Chopina i Liszta. Konfrontowana często z Polonezem E-dur Liszta i Polonezem As-dur Chopina, wykazuje liczne z tymi utworami zależności, powiązania i podobieństwa. W pierwszym rzędzie dotyczą one formy wynikającej z tradycji gatunku. Trzyczęściową konstrukcję ABA ‘Poloneza Fis-dur z częścią środkową – triem – kontrastującą wobec części skrajnych, posiadają także wspomniane dwie kompozycje. Wspólną cechę stanowi wprowadzenie wstępu, a zależność od dzieł Liszta i Chopina wyraża materiał tematyczny i motywiczny użyty przez Zarębskiego. Tych zależności jest zresztą znacznie wiecej. Zbliżony jest charakter ekspresyjny tych trzech polonezów. To kompozycje o podniosłym, poważnym nastroju, nasycone błyskotliwą techniką wirtuozowską, przeznaczone do koncertowego wykonywania. Ich wspólne cechy implikują pogląd, że Zarębski to kontynuator Chopina i Liszta, a jego twórczość stanowi indywidualną syntezę środków, charakterystycznych dla tych wielkich twórców.
Róże i ciernie op. 13 [tytuł oryginalny Les roses et les épines] jedno z najbardziej reprezentatywnych dzieł i znaczące osiągnię cie twórcze kompozytora, jest cyklem pięciu miniatur fortepianowych. Tytułowe róże i ciernie nie odnoszą się do pozamuzycznych treści, lecz do ogólnej kategorii przeżyć miłosnych, w których zdarzają się, obok emocji pełnych zmysłowego zachwytu, chwile rozczarowań i zwątpień. To nastrojowe miniatury, z podtytułem Cinq improvisations podkreślającym charakter poetyckiej ulotności, wyrażające ową dynamikę uczuć za pomocą wyszukanych środków. O kompozycyjnej spójności utworu decyduje oryginalna tonalność i harmonika oraz zestawianie poszczególnych części na zasadzie wyrazowego kontrastu, a kolorystyka dźwiękowa stanowi najbardziej eksponowany element cyklu. Szereg oryginalnych w tym zakresie rozwiązań, z podporządkowaniem jej innych elementów, także dynamiki i artykulacji zaprojektowanych w sposób drobiazgowy i dokładny to argumenty do uznania Zarębskiego za mistrza różnicowania brzmienia i ewokowania rozmaitych barw i nastrojów, który cyklem Róży i cierni prekursorsko zapowiada muzyczny impresjonizm.
Napisany w 1885 roku Kwintet fortepianowy g-moll op. 34 bywa zgodnie określany jako utwór mistrzowski. Utrzymany jest w formule tradycyjnego, w szczegółach swobodnego, czteroczęściowego cyklu sonatowego. Część pierwsza z luźno potraktowaną formą allegra sonatowego, zamknięta efektownym fugato, opiera się na wyrazistym temacie ludowej proweniencji, którego charakter podkreśla skala lidyjska i szorstkość harmonicznych współbrzmień. Część druga Adagio ma budowę trójdzielną. Jej temat główny i interludium nawiązuje „integralnie” do drugiego tematu części pierwszej. Cześć trzecia Scherzo oparta jest na zasadzie silnych kontrastów, a Finał ma formę swobodnego ronda, stanowiąc rodzaj syntezy użytego w utworze materiału, która podkreśla jego formalną i integralną spójność.
Kwintet powstały u schyłku życia kompozytora reprezentuje jego oryginalny język muzyczny w szczytowej fazie rozwoju; język, jak na czas powstania utworu, awangardowy. Wysokie zalety dzieła – zindywidualizowana melodyka, bogata harmonika, osobliwa rytmika, oryginalna forma, a przy tym podporządkowanie środków warsztatowych głębokim treściom emocjonalnym, pozwalają zaliczyć ostatnie dzieło Zarębskiego do najcenniejszych utworów kameralnych II połowy XIX wieku, nie tylko muzyki polskiej, lecz także europejskiej.
Classical | FLAC / APE | CD-Rip
As a ISRA.CLOUD's PREMIUM member you will have the following benefits:
- Unlimited high speed downloads
- Download directly without waiting time
- Unlimited parallel downloads
- Support for download accelerators
- No advertising
- Resume broken downloads