Geppetto & The Whales - Passages (2019)

Wat stonden hun ogen glazig van euforie op die podia van Pukkelpop, Dranouter en de vele zalen die ze plats speelden zo rond 2012! Van die glans blijft zeven jaar later niet veel over.

Zijn de zeven vette jaren voorbij voor Geppetto And The Whales? Onmogelijk, die zijn er nooit geweest, ondanks succes met singles als Oh My God en Juno. Even leek Vlaanderen massaal te vallen voor de kempenzonen die folky energie aan melancholie koppelden alsof het niets was.

Op de ep ‘People Of Gallicove’ werd dat gekoppeld aan boekenwijsheid en met ‘Heads Of Woe’ leek de band op het toppunt van haar kunnen met zelfs een eerbetoon door Coldplay dat het nummer 1814 op haar website postte. Maar toen waren we nog altijd maar 2013 en na single Jonathan (2014) werd het stil; lang stil.

En toen was daar plots I Know Who You Were, waarin de ogen van de gouden boys niet meer blonken van zelfvertrouwen, maar wel van spijt om verloren branie. Tegelijk liet de band horen dat ze het nog altijd in zich hadden om prachtige songs te schrijven.

Dat hoorde ook Brian Fredrick Joseph - producer van onder meer Bon Iver, Sufjan Stevens, Local Natives en Paul Simon – en hij haalde de band naar Wisconsin om daar de plaat op te nemen. Hij hoorde dat het goed was en opende af en toe de deur van de studio om mensen als Ben Lester (Tallest Man On Earth), Rob Moose (The National, Arcade Fire), Trever Hagen (Bon Iver) en Jeremy Boettcher (S. Carey) binnen te laten om mee te spelen.

Tussen al het moois zit ook de atypische tweede single Tall Leaves, waarmee de band opschuift richting UMO. En ook verderop in de groeven liggen nog verrassingen te wachten. Skip maar eens tot de pianoballad Thirteen Lovers, die een knipoog bevat naar Ray Charles, maar evengoed dissonante klanken die uiteen lijken te vallen zoals het blinde zelfvertrouwen van iemand die stilaan volwassen wordt.

De auto van Sander Sterkens en co zat dan misschien de laatste jaren vast in achteruit, nu hij terug bolt, loopt hij ook wel weer heel lekker en dat doet hij tot het gaatje. Op een kalm tempo weliswaar, wel langs mooie, ontroerende klanklandschappen om tenslotte halt te houden in het prachtige Dusseldorf.